۱۳۸۰/۰۲/۱۹
و نگاهشان از پشت شیشه‌های تنهایی
به طلسم سختی نشسته است.
و دلهایشان نیز از درون تنهایی خویش پر می‌‌زند درون اتاق خالی.
و دست‌هایشان در تلاشی بیهوده بخار آب را از روی قفل جدایی پاک می‌‌کند.
ولی آن‌ها هنوز نمرده اند، در ابتدای راه درازی هستند
که به اکنونشان بستگی دارد.
آن‌ها که عشق را تا گریه آموخته اند و آنان که به تنهایی خویش آن را پرورانده اند
آیا در پس زنجیرهای عطوفت خالی از احساس نمی‌‌میرند.
No comments:
Post a Comment