صبح با این حال از خواب بیدار شدم، "حجم قیرین نه در کجایی، نا در کجایی و بیدار زمانی" زمان به کندی می‌‌گذشت، سمینار داشت دیر می‌‌شد، من بی توجه قهوه درست کردم، به آرامی لباسم پوشیدم، ده دقیقه مانده به کلاس راه افتادم. چند دقیقه دیر رسیدم. ارتباطم با دنیای اطراف قطع شده بود، چیزی نمی‌‌شنیدم، حرف‌های خودم را تکرار می‌‌کردم.
بیست و چهار درجه بالای صفر بود، هوا ابری بود، کاپشنم را پوشیدم، قهوه‌ام را با صدا می‌‌نوشیدم، آرام از لای در خزیدم به پلّه‌ها و از آنجا چند ده قدمی تا پارکینگ. پله‌های پارکینگ را بالا رفتم، کیفم را داخل ماشین انداختم. فرستنده رادیو را به شارژر ماشین زدم تا موزیک بگذارم. آهنگ گروه هوار بود، اوج رسوایی، با آهنگ رفتم، به خودم که آمدم وسط اتوبان چهل و پنج بودم، خروجی ۴۴ را پیچیدم، به پارکینگ خاکی رسیدم، دورترین پارک کردم. از ماشین پیاده شدم، آفتابی شده بود، کاپشنم را در نیاوردم، آرام قدم زنان خیابان کالن را پایین می‌‌رفتم تا به اِلجین برسم. نرسیده به خیابان، سرویس دانشگاه آمد، سوار شدم و روی صندلی لم کردم، زانوهایم به میله.
سمینار که تمام شد، از پله‌های دانشکده مهندسی آمدم پایین، یکی از بچه‌های فوق، برای سوال آمد، اصلا حوصله نداشتم، با بی حوصلگی جوابش را دادم. امروز موعد تحویل امتحان بود. دوشنبه صورت سوال‌ها را داد تا چهار شنبه تحویل دهیم. چند نفر پاپی شده بودند که جواب‌ها را از من بگیرند، راضی نشدم. تلفنم را کنار گذاشتم که به حال خودم باشم.
در اتاقم نشسته بودم، کاری نمی‌‌کردم، خواب هم نبودم، ولی حضور نداشتم. پرده‌ای میان افکارم بسته شده بود، نگران چیزی نبودم، نه امتحان، نه تحقیق، نه تکلیف. در رباعیات خیام قدم می‌‌زدم. از سردی اتاق به خودم آمدم، کنار سکوی ساختمان لم کردم، آفتاب خوبی بود. به سمت بوفه دانشگاه راه افتادم، حضور افراد را حس نمی‌‌کردم، تاکو سیب زمینی خریدم. برگشتم، وسایلم را برداشتم، ده دقیقه‌ای تا ماشین پیاده رفتم. ساعت حدود ۵ عصر بود. به ا. گوجه زنگ زدم، کاپشنش پیشم بود، رفتم بهش دادم. دعوتم کرد تو، اندکی گپی زدیم. هم خانه ایش از راه رسید، بی توجه رفت به اتاقش، دوست دخترش هم چند دقیقه بعد. سر اینکه کارگردان پیانیست که بوده شرط بستیم که بازنده چای درست کند. چای را نوشیدیم، دوباره به سمت دانشگاه راهی شدم. ساعت هفت تا هشت و نیم کلاس داشتم. کلاس که تمام شد، سوار ماشین شدم. آهنگ گذاشتم. این بارکویین بود، آهنگ "رو پای خودم زندگی می‌‌کنم". با آهنگ بلند می‌‌خواندم، شیشه‌ها پایین بود و صدای ضبط بلند. به خودم که آمدم خانه بودم. لباس ورزشی پوشیدم، نیم ساعت دویدم، با آهنگ "سوار بر آذرخش"، کمی وزنه زدم. بیرون که آمدم، انگار که تازه از خواب بیدار شده باشم.
فاصلهٔ رویا با امروز بسیار کم بود، شاید اگر دیگران نبودند که شهادت دهند، باور می‌‌کردم که خواب بوده ام.
No comments:
Post a Comment